Pianist en componist Jean-Marie Machado lijkt wel verwekt te zijn om buiten de geijkte paden te opereren: hij zag het levenslicht in Marokko en is het kind van een Italiaanse moeder en een Portugese vader. Dat geeft alvast een paar voordelen: je groeit op met diverse invloeden en je leert al snel dat grenzen niet meer zijn dan constructies van mensen, die zonodig alles in hokjes willen stoppen en dat is iets waar de pianist al ruim vijfendertig jaar een grondige hekel aan blijkt te hebben, zeer tot ons genoegen. In de loop der jaren werkte hij samen met bijvoorbeeld Nanà Vasconcelos op “Vibracordes”, Paolo Fresu op “Lyrisme”, waar ook Andy Sheppard op meespeelt en die vinden we ook terug op “Leve Leve” en “Andaloucia”, waarop dan weer onze Bart De Nolf de bas beroert.

Een ander mooi hoofdstuk schreef Machado met saxofonist Dave Liebman, met wie hij “Caminando”, “Eternal Moments” en “Media Luz” maakte en tussendoor werd ook het Orchestre Danzas een begrip, met platen als “Fiesta Nocturna”, “Lagrima Latina” en recent nog “Pictures for Orchestra”. In dat orkest vinden we dan weer mensen terug als percussionist Stracho Temelkovski, accordeonist Didier Ithursarry -met wie Machado tussendoor ook nog “Lua” opnam en saxofonist/fluitist Jean-Charles Richard, die vandaag één van de drie reisgezellen van Machado is op deze nagelnieuwe “Majakka”, wat in het Fins “vuurtoren” schijnt te betekenen.

Dat symbool is niet toevallig gekozen, lijkt me, als je weet dat Machado ook cellist Vincent Segal en percussionist Keyvan Chemirani uitnodigde; ook zij zijn twee van de vertegenwoordigers van de generatie muzikanten, die van de hele wereld hun speeltuin maken en die zich even vlot in de jazz of de improvisatie voortbewegen, als ze thuis zijn in wat we met een foeilelijke term “wereldmuziek” zijn gaan noemen. Chemirani was eerder al te horen op “Impulse Songs” van Machado, die hem het “vrije elektron” van het kwartet noemt. Met zijn veelzijdigheid en zijn vermogen om zowel pop als jazz te spelen en alles wat daar tussenin ligt, kan hij het onverwachte creëren, om het met Machado te stellen en dat opent voor de andere drie vanzelfsprekend schier eindeloze mogelijkheden.

De eerste kennismaking van Machado met Vincent Segal gaat al terug tot de tijd dat beiden, los van elkaar, ongeveer tegelijkertijd in contact kwamen met Nanà Vasconcelosen nu, ,na al die jaren, was de openheid van geest, die zich toen al manifesteerde, nog altijd aanwezig, zodat een en ander haast vanzelf liep. De muzikanten vonden elkaar moeiteloos, de stukken die gespeeld worden liggen ofwel voor het grijpen, omdat ze uit vroegere projecten overgenomen werden ofwel omdat creatief genie Machado ze on the spot neerschreef tijdens de opnames.

Dat leidt, alles bijeen opgeteld tot een uitermate genereuze en fijne, lyrische plaat, die een klein uur lang moeiteloos weet te boeien, omdat je voelt dat de vier heren niet alleen meesters zijn op hun instrumenten, maar vooral omdat ze duidelijk in de studio zaten met de bedoeling elkaar beter te laten klinken. De klasse van de composities daar bij opgeteld, leert ons dat deze “Majakka” een tijdeloze, grenzeloze en weergaloze plaat is!

(Dani Heyvaert)